Lees in het Nederlands | Read in English
SEARCHED, FOUND (6)
UNESCO? or TITO?
Sisan, a small village in Istria.
They speak Croatian and Italian.
The only restaurant is packed.
Let’s stay hungry.
A little further on, next to the church, which is cheerfully and colourfully lit, is a stage.
On that stage, there is a parade of singers, one after the other.
Mostly two, sometimes more.
Each song is introduced extensively in two languages.
They perform two-part, powerful, nasal songs.
The audience, which has come in large numbers, listens attentively.
If people talk too loudly, they immediately are urged to be silent!
The unique way of singing has been recognised by Unesco as an world heritage.
This special concert is paid for with Unesco money.
Money well spent because at the end there is loud applause.
And apparently this way of singing makes one hungry, for a hearty, hot meal is promptly served to the singers.
The only restaurant in the village has closed down.
So, let’s keep on starving.
But lo and behold, people keep queuing up.
People who have not sung at all, at least not on stage.
There appears to be more than enough food and drink for everyone.
And all for free too. Unesco is in a generous mood.
“Thank you Unesco,” someone says.
“No, thank you Tito,” says someone else, “because this is a legacy of communism in its simplest and purest form.
We share what is in stock, what is produced, what is on the table.”
President, Marshal, Josip Tito tried to achieve this in his own way from 1953 until his death in 1980.
Opinions on his approach are divided, but many people who lived through it think back longingly, with much be Hiraeth, to those times.
Unesco or Tito?
Either way, it was delicious and no one was hungry.
GEZOCHT, GEVONDEN (6)
Sisan, een klein dorpje in Istria.
Men spreekt er Kroatisch en Italiaans.
Het enige restaurant zit stampvol.
Dan maar honger lijden.
Even verder, naast de kerk, die vrolijk en kleurrijk verlicht wordt, staat een podium.
Op dat podium is een optocht van zangers aan de gang, de een na de ander.
Meestal met twee, soms met meer.
Elk nummer wordt in twee talen uitgebreid ingeleid.
Ze brengen tweestemmige, krachtige, nasaal gezongen nummers.
Het talrijk op gekomen publiek luistert aandachtig.
Als er te luid praat, wordt er meteen geshhhht!
De uniek manier van zingen is door Unesco erkend als immaterieel werelderfgoed.
Dit bijzondere concert wordt betaald met Unesco geld.
Goed besteed geld want op het einde klinkt luid applaus.
En het moet zijn dat men van deze manier van zingen honger krijgt, want prompt wordt er een uitgebreide, warme maaltijd geserveerd voor de zangers.
Het enige restaurant in het dorpje daarentegen is ondertussen gesloten.
Dan maar verder honger lijden.
Maar zie, er blijven maar mensen aanschuiven.
Mensen die helemaal niet gezongen hebben, althans niet op het podium.
Er blijkt meer dan voldoende eten en drinken te zijn voor iedereen.
Allemaal nog gratis ook. Unesco is in gulle bui.
“Dank u Unesco,” zegt iemand.
“Neen, dank u Tito,” zegt iemand anders, “want dit is een erfenis van het communisme in zijn meest eenvoudige en meest zuivere vorm.
We delen wat voorradig is, wat er geproduceerd wordt, wat de pot schaft.”
President, maarschalk, Josip Tito probeerde dat op zijn manier te realiseren van 1953 tot aan zijn dood in 1980.
De meningen over zijn aanpak zijn verdeeld maar veel mensen die het meemaakten, denken verlangend, met veel Hiraeth, terug aan die tijd.
Unesco of Tito?
Het was hoe dan ook lekker en niemand had nog honger.
- Mark Jeanty
- Sisan (Croatia)
