Lees in het Nederlands | Read in English
BORDERS AND BRIDGES (4)
Safety first
A very hot summer evening in Slovenia.
A courtyard of a hostel in Ljubljana.
A small and cozy place.
Above the stage there is a tarp to provide some shade.
There are three musicians.
Barja on violin and double bass, Wouter on violin and Bojan.
Bojan is also a violinist but has a sore shoulder. So he plays mandolin.
The musicians welcome the audience and tell them what Hiraeth stands for.
The audience sits and stands, scattered around the courtyard.
Alone, in pairs, in groups … conviviality reigns.
At the very back, 4 security guards stand around, hanging out uninterested and talking a tiny bit too loud.
They are wearing black uniforms.
‘Varovanje’ is written in large letters on their backs.
What exactly there is to secure is not entirely clear.
But is it ever?
The musicians begin with a scottish.
An old man with a walker arrives.
Someone from the organizers offers him a chair.
The man thanks kindly.
He clings to the walker with one hand and begins to dance in a very unique way.
The musicians switch to some reels.
For now, the audience is quiet and cautiously enthusiastic.
The musicians announce a waltz and request the audience, in a time-honored but lost tradition, to dance with their ex-partner.
At that moment, a thunderclap resounds and it begins to rain very hard.
The musicians bring their fragile instruments to dry land as quickly as they can.
The technicians hastily remove the sound and lighting equipment.
The audience squeezes in through a door that is in fact too small.
There is a rush, squabbling and a hint of panic.
The Varovanje remain icily calm.
They were the very first to enter and immediately ordered a drink.
Other than that, they do absolutely nothing.
Eventually everyone finds a safe and dry shelter in a small room.
The musicians have set themselves back up.
The audience is packed tightly together.
The concert resumes. This time without amplification or spots.
A few extra musicians join the band.
The atmosphere becomes first cozy and then exuberant.
Some people begin to dance.
The boss stands a little to the side, gloating.
There is clapping and cheering.
The musicians call out for drinks.
Boss gives the bartenders a sign.
Beer and soft drinks are brought in.
A glass breaks somewhere.
Someone has a deep cut.
The Varovanje take note of the incident.
Other than that, they do absolutely nothing.
The music speeds up. And speeds up. And speeds up again.
Rollatorman has put aside his means of transportation and is dancing like in his best days.
A group of guests from the hostel come out to the music and wriggle among the crowd.
Meanwhile, inside it is boiling hot. Some spectators are getting dizzy.
Outside, the rain takes the form of a small flood.
Lightning strikes with a super-loud bang somewhere nearby.
The Varovanje-four, order another round and fool around with the waitress a bit.
Other than that, they do absolutely nothing.
The concert reaches a climax. The audience goes wild.
Rollatorman shakes a few graceful pirouettes out of his old body and collides with his neighbor in the process. He lies helpless on the ground.
People come to the rescue.
The Varovans deliberate a moment, look at their watches and then decide unanimously that enough is enough.
Finally they act: they leave the building.
The musicians, the audience, the building, all breathe a sigh of relief.
The musicians bow.
The audience applauds.
A hat goes around.
The rain has stopped.
The evening is still young.
GRENZEN EN BRUGGEN (4)
Safety first
Een erg warme zomeravond in Slovenië.
Een binnenkoer van een hostel in Ljubljana.
Het is er klein en gezellig.
Boven het podium hangt een zeil om voor enige schaduw te zorgen.
Er zijn drie muzikanten.
Barja op viool en contrabas, Wouter op viool en Bojan.
Bojan is ook violist maar heeft een zere schouder. Dus speelt hij mandoline.
De muzikanten verwelkomen het publiek en vertellen waar Hiraeth voor staat.
Het publiek zit en staat, verspreid over de binnenplaats.
Alleen, per twee, in groepjes … gemoedelijkheid troef.
Helemaal achteraan staan 4 security mensen ongeïnteresseerd te hangen en net iets te luid te praten.
Ze dragen een zwart uniform.
‘Varovanje’ staat er in grote letters op hun rug.
Wat er precies te beveiligen valt is niet helemaal duidelijk.
Maar is het dat ooit?
De muzikanten beginnen met een scottish.
Een oude man met een rollator komt toe.
Iemand van de organisator biedt hem een stoel aan.
De man bedankt vriendelijk.
Hij klampt zich met een hand vast aan de rollator en begint te dansen op een heel eigen manier.
De muzikanten schakelen over op enkele reels.
Het publiek is vooralsnog rustig en voorzichtig enthousiast.
De muzikanten kondigen een wals aan en verzoeken het publiek om, naar een aloude maar verloren gegane traditie, met hun ex-partner te dansen.
Op dat moment weerklinkt een donderslag en begint het erg hard te regenen.
De muzikanten brengen zo snel ze kunnen hun kwetsbare instrumenten op het droge.
De technici beginnen in allerijl de geluids- en lichtapparatuur te verwijderen.
Het publiek wringt zich door een te kleine deur naar binnen.
Er is haast, geharrewar en een vleugje paniek.
De Varovanje blijven ijzig kalm.
Ze zijn als allereerste naar binnen gegaan en hebben meteen een drankje besteld.
Verder doen ze helemaal niets.
Uiteindelijk vindt iedereen een veilig en droog onderkomen in een klein lokaaltje.
De muzikanten hebben zich terug opgesteld.
Het publiek staat dicht op elkaar gepakt.
Het concert hervat. Ditmaal zonder versterking of licht.
Een paar extra muzikanten komen de band versterken.
De sfeer wordt steeds gezelliger, uitgelaten.
Een paar mensen beginnen te dansen.
De baas staat een beetje opzij te glunderen.
Er wordt geklapt en gejoeld.
De muzikanten roepen om drank.
Baas geeft de barmensen een teken.
Bier en frisdrank wordt aangevoerd.
Er breekt ergens een glas.
Iemand heeft een diepe snijwonde.
De Varovanje nemen akte van het voorval.
Verder doen ze helemaal niets.
De muziek versnelt. En versnelt. En versnelt nog eens.
Rollatorman heeft zijn vervoermiddel opzij gezet en danst als in zijn beste dagen.
Een groep gasten van het hostel komen op de muziek af en wringen zich tussen het publiek.
Binnen is het intussen snikheet. Enkele toeschouwers worden duizelig.
Buiten neemt de regen de vorm aan van een kleine overstroming.
De bliksem slaat met een luide knal ergens vlakbij in.
De Varovanje-four, bestellen nog een rondje en dollen een beetje met de serveerster.
Verder doen ze helemaal niets.
Het concert bereikt een hoogtepunt. Het publiek gaat uit een dak.
Rollatorman schudt een paar sierlijke pirouettes uit zijn oude lijf en botst daarbij tegen zijn buurman aan. Hij ligt hulpeloos op de grond. Enkele mensen schieten ter hulp.
De Varovanjes overleggen even, kijken op hun horloges en besluiten dan unaniem dat het nu wel genoeg is geweest.
Nu doen ze wel degelijk iets.
Ze verlaten het gebouw.
De muzikanten, het publiek, het gebouw, allemaal slaken ze een zucht van opluchting.
De muzikanten buigen.
Het publiek applaudisseert.
Een hoed gaat rond.
De regen is gestopt.
De avond is nog jong.
- Mark Jeanty
- Ljubljana (Slovenia)
