Lees in het Nederlands | Read in English
BRIDGES AND BORDERS (3)
All the good consists of 3.
Right through the traffic-free center of Ljubljana, the Ljubljanica flows.
The bustling, tourist part on one side, the calmer historic center on the other side of the river.
A whole series of bridges connects both banks.
In the center of that center is a beautiful square.
Named after France Prešeren a well-known romantic poet.
The man was highly unhappy in love and dissatisfied about the state of affairs in his country.
He quarreled with just about everyone, drank too much and tried to commit suicide more than once.
In short, he was not exactly a sunny person.
One of his most famous poems “O VRBA” is about homesickness.
Undoubtedly it is a work with an exceptionally high Hiraeth content.
To connect his square with the other bank, one built three bridges at just 10 meters apart.
Three! Why three? What is the story of these bridges?
Let’s wander the dark spirit of Prešeren over this story.
This is what could have happened.
In the beginning there was only one bridge.
It did what a bridge should do: connect.
If people on their side did not find something, they just looked for it on the other side.
That special bread, a broken part of the washing machine, friendship, entertainment, love.
All this was so common that they didn’t even bother to give the bridge a name.
Or it had to be “Bridge bridge”.
But then someone got a so-called brilliant idea.
He or she (but probably a he) posted a guard on both sides of the bridge.
Those “guards of order and discipline” asked toll.
“Toll?” The passers-by laughed and they did not pay a cent.
So the guards place fences. They were promptly hurt in the water.
So the guards installed barriers. People crawled underneath.
Anyway, to keep a long story short: things got out of hand.
It was not long before the bridge, the “Bridge of Toll” , was monitored with barbed wire, infrared cameras, drones and mines.
There was no getting through anymore.
It was a triumph for these guards.
But the same “guards of order and farce” then almost fell from their watchtowers, when they noticed that the residents of both sides were joining forces and, while cheerfully whistling, built a second bridge at a record pace. Barely 20 meters further.
The commuting between the two parts of the city resumed and became more intense than ever.
The guards switched, mainly for budgetary reasons, to a new strategy.
Disguised as ordinary citizens, they sowed two confusion and discord on both sides of bridge.
“The milk on the other side is sour!”
“The vacuum cleaners are of poor quality.”
“People there are unreliable.”
Time and again they repeated these mantras.
On the radio, on tv, on billboards, on social media.
Their strategy worked.
Fewer and fewer people crossed the “Bridge of sour milk”.
In the end, a single barrier in the middle of the bridge turned out to be sufficient enough to stop everyone who still tried.
The guards rubbed their hands. Job Well Done!
But then someone smuggled 6 bottles of fresh chocolate milk and a large bag of crispy croissants to the other side.
They turned out to be amazingly tasty.
Then someone crossed the bridge unseen at night in the other direction with a new coffee maker model.
The late macchiato tasted great.
The next day they organized “The first joint breakfast.”
To this day it’s still a holiday throughout the country.
More and more people of both sides gathered to have breakfast together.
No barrier or guard could stop them.
The “guards of order and spoiled air” were forced to switch to their old proven method again: fences, drones ….
But the residents did not let their breakfast decrease anymore.
Before the “guards of order and farce” finished this new blockade, a third bridge had already been built.
Right between the other two bridges. This bridge, “The Breakfast Brug” was a great success.
People walked, jogged, cycled, skating, played chess on this bridge.
Dogs were let out, people jumped into the water.
Friendships arose, marriages were concluded.
In short, it became a normal bridge as one can find anywhere in the world.
One morning not long afterwards, the guards of the first two bridges had disappeared without leaving a trail.
There was rumor that they all had a complete burnout. After all, they were only ordinary people themselves.
Both bridges were cleaned up within two days and were put back into use.
For the time being there are no plans for a fourth bridge.
It doesn’t seem necessary for now.
But most likely somewhere new “guards of order and discipline” sentences on revenge.
France Prešeren looks in agony from out of his grave how things are evolving.
BRUGGEN EN GRENZEN (3)
Al het goede bestaat uit 3.
Pal door het verkeersvrije centrum van Ljubljana stroomt de Ljubljanica.
Het bruisende, toeristische deel aan ene zijde, het rustiger historisch centrum aan de andere zijde van de rivier.
Een hele reeks bruggen verbindt beide oevers.
In het centrum van dat centrum is er een mooi plein.
Genoemd naar France Prešeren een bekend romantische dichter.
De man was hoogst ongelukkig in de liefde en mistevreden over de gang van zaken in zijn land.
Hij had ambras met zowat iedereen, dronk veel meer dan gezond voor hem was en probeerde meer dan eens zelfmoord te plegen.
Kortom, hij was niet bepaald een zonnetje in huis.
Een van zijn bekendste gedichten ‘O Vrba’ gaat over heimwee in het kwadraat.
Ongetwijfeld is het een werk met een uitzonderlijk hoog Hiraeth-gehalte.
Om zijn plein met de andere oever te verbinden bouwde men zomaar even drie bruggen telkens op amper 10 meter van elkaar.
Drie! Waarom drie? Wat is het verhaal van deze bruggen?
Laat we ons even inleven in de donkere geest van Prešeren.
Dus misschien ging het zo.
In den beginne was er één brug.
Die deed wat een brug hoort te doen: verbinden.
Als mensen aan hun kant iets niet vonden dan zochten ze het gewoon aan de andere kant.
Dat speciale brood, een kapot onderdeel van de wasmachine, vriendschap, vermaak, liefde.
Dat was allemaal zo normaal dat men zelfs geen moeite deed om de brug een naam te geven.
Of het moest ‘Brug brug’ zijn.
Maar toen kreeg iemand een zogenaamd briljant idee.
Hij of zij (maar waarschijnlijk eerder een hij) postte een bewaker aan beide zijden van de brug.
Die ‘bewakers van orde en tucht’ vroegen tol.
“Tol?”
Daar moesten de voorbijgangers eens hartelijk mee lachen en ze betaalden juist niets.
Dus plaatsen de bewakers hekkens. Die werden prompt in het water gekeild.
Dus installeerden de bewakers slagbomen. Daar kropen de mensen onderdoor.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken: de zaken liepen uit de hand.
Het duurde niet lang of de brug, de “Brug van Tol” in de volksmond, werd bewaakt met prikkeldraad, infraroodcamera’s, drones en mijnen.
Er was geen doorkomen meer aan.
De bewakers triomfeerden.
Maar diezelfde ‘’bewakers van orde en klucht’ vielen vervolgens van hun wachttorens toe ze merkten dat de bewoners van beide zijden de handen in elkaar sloegen en vrolijk fluitend en in een recordtempo een tweede brug bouwden.
Amper 20 meter verder.
Het pendelen tussen de twee delen van de stad werd intenser dan ooit.
De bewakers schakelden, voornamelijk om budgettaire redenen, over op een nieuwe strategie.
Vermomd als gewone burgers zaaiden ze aan beide zijden van brug twee verwarring en tweedracht.
“De melk aan de andere kant is zuur!”
“De stofzuigers zijn van slechte kwaliteit.”
“De mensen zijn er niet vertrouwen.”
Telkens weer herhaalden ze deze mantra’s.
Op de radio, op teevee, op reclameborden, op sociale media.
Hun strategie werkte.
Steeds minder mensen staken de “Brug van de zure melk” over.
Uiteindelijk bleek één enkele slagboom in het midden van de brug voldoende om iedereen die het toch nog probeerde tegen te houden.
De bewakers van de orde en rust wreven in hun handen. Job well done!
Maar toen smokkelde iemand 6 flessen verse chocomelk en een grote zak knapperige croissants naar de andere zijde.
Die bleken verbazingwekkend lekker te zijn.
Vervolgens stak iemand stak ’s nachts ongezien de brug over in de andere richting met een nieuw model koffiezetmachine.
De late macchiato smaakte prima.
De volgende dag organiseerden men “Het eerste gezamenlijk ontbijt.”
Dat is tot op vandaag nog steeds een feestdag in heel het land.
Steeds vaker verzamelden steeds meer mensen van beiden zijden zich om samen te ontbijten.
Geen slagboom of bewaker kon hen tegenhouden.
Noodgedwongen schakelden de ‘’bewakers van orde en bedorven lucht’ weer over op hun oude beproefde methode: hekkens, drones en heel de rimram.
Maar de bewoners lieten zich hun ontbijt niet meer afnemen en nog voor de ‘bewakers van orde en klucht’ klaar waren met deze nieuwe blokkade, was er al een derde brug gebouwd. Midden tussen de twee andere bruggen.
Deze brug, “The breakfast brug” werd een groot succes.
Er werd op gewandeld, gejogd, gefietst, geskatet, geschaakt, gespeeld.
Honden werden er uitgelaten, er werd in het water gesprongen.
Er ontstonden vriendschappen, er werden huwelijken gesloten.
Kortom, het werd een doodnormale brug zoals men overal ter wereld vinden kan.
Op een morgen niet lang daarna waren de bewakers van de twee eerste bruggen verdwenen zonder een spoor achter te laten. Het gerucht ging dat ze met z’n allen een complete burn-out hadden. Het waren tenslotte ook maar mensen.
Binnen de twee dagen werden beide bruggen opgeruimd en werden ze terug in gebruik genomen.
Voorlopig zijn er geen plannen in de maak voor een vierde brug.
Dat lijkt ook niet nodig.
Maar allicht zinnen ergens nieuwe ‘bewakers van orde en tucht’ op wraak.
France Prešeren kijkt met bezwaard gemoed toe vanuit zijn graf.
- Mark Jeanty
- Ljubljana (Slovenia)
