Lees in het Nederlands | Read in English
BRIDGES AND BORDERS (6)
STONES
We are standing in Mostar, Bosnia.
We are looking at a bridge.
That bridge. The bridge.
The symbol of war in the former Yugoslavia.
One day, 9 November 1993, it was shelled and shelled again and again… a total of 60 times.
Until it crashed into the river below.
And the surrounding area may be one big tourist trap today, admittedly.
But the bridge is real.
It is to say, the original remains are in a small park a few streets away.
Where nobody looks.
The present bridge was rebuilt after the war.
A very elegant and very ingenious heap of stones.
And those stones make an deep impression on us.
We are sitting on a wall next to the citadel in Pula, in Croatia.
We look at the beautiful town, at the harbour, at the Adriatic Sea.
And at the local Colosseum.
An impressive, elegantly and ingeniously constructed pile of stones.
With an arena in the middle.
There, gladiators, slaves and those condemned to death once fought against each other and against wild animals.
The spectators cheered, the victors were applauded, the losers dragged away.
Perhaps we should call on all those leaders, who are currently stirring up trouble somewhere in the world and destroying cities and lives en masse, to face each other in that arena.
Surrounded by 25000 spectators.
The game is on!
They should not start throwing stones at each other.
Because in that case we start all over again.
A game of Risk, a game of Chess or the best of 15 rounds of Counter-Strike will do.
In the end, there is a winner and a loser.
Nobody has to die for it, nothing is destroyed
So far we agreed, sitting on the citadel, walking across the bridge.
But then, what to do?
Cheer the winner and drag the loser away? Not an option.
The winner takes it all and, the loser has to swallow? Not an option either.
Not democratic enough.
Perhaps the winner can pick one item from his wishlist first.
After that, the loser can have one and from then on everyone takes turns.
Mmm, not obvious, could be better.
…
Anyway, the thought exercise is still going on.
Feel free to think along.
We are sitting on an idyllic little square in that same Pula.
The “Ethno Croatia” meeting has started.
The evening is mild.
The company is beautiful.
The music is peaceful.
BRUGGEN EN GRENZEN (6)
STENEN
We staan in Mostar, Bosnië.
We kijken naar een brug.
Die brug. Dé brug.
Het symbool van de oorlog in ex-Joegoslavië.
Op een dag, 9 november 1993, werd ze beschoten en weer beschoten en nog eens… in totaal 60 keer.
Tot ze neerstortte in de rivier eronder.
En de omgeving is dan vandaag misschien één grote ‘tourist trap’, toegegeven.
Maar de brug is echt.
Het is te zeggen, de originele restanten liggen in een klein parkje enkele straten verderop.
Daar waar niemand ernaar kijkt.
De huidige brug is heropgebouwd na de oorlog.
Een zeer elegante en zeer ingenieuze samengevoegde hoop stenen.
En die stenen maken een indruk.
Maken vele diepe indrukken.
We zitten op een muurtje naast de citadel in Pula, in Kroatië.
We kijken naar het mooie stadje, naar de haven, naar de Adriatische zee.
En naar het plaatselijk Colosseum.
Een indrukwekkende, elegant en ingenieus geconstrueerde hoop stenen.
Met in het midden een arena.
Daar vochten ooit gladiatoren, slaven en terdoodveroordeelden, tegen elkaar en tegen wilde dieren.
De toeschouwers joelden, de overwinnaars werden toegejuicht, de verliezers weggesleept.
Misschien moeten we al die leiders die op dit moment ergens in de wereld ambras maken
en daarbij huizen en levens vernietigen, in de plaats daarvan tegenover elkaar in die arena zetten.
Omringd door 25000 toeschouwers.
The game is on!
Ze moeten daarom niet met stenen naar elkaar beginnen gooien.
Want dan zijn we weer vertrokken natuurlijk.
Een spelletje Risk, een potje schaken of the best of 15 rondjes Counter-Strike is al lang goed genoeg.
Er is uiteindelijk ook een winnaar en een verliezer.
Niemand hoeft daarvoor te sterven, niets wordt verwoest.
Proper.
Tot zover waren we het eens, zittend op de citadel, wandelend over de brug.
Maar dan, wat moet er dan gebeuren?
De winnaar toejuichen en de verliezer wegslepen? Geen optie.
De winnaar zijn goesting geven en de verliezer moet dan maar alles slikken? Evenmin.
Wegens te gering democratisch gehalte.
Misschien mag de winnaar als eerste een puntje van zijn verlanglijstje aanvinken.
Daarna mag de verliezer eentje en vanaf dan ieder om beurt.
Mmm, niet evident, kan nog beter.
…
Enfin, de gedachtenoefening is nog aan de gang.
Denk gerust mee.
We zitten op een idyllisch pleintje in datzelfde Pula.
De “Ethno Croatia” samenkomst is gestart.
De avond is zacht.
Het gezelschap mooi.
De muziek vredig.
- Mark Jeanty
- Mostar (Bosnia)
