Lees in het Nederlands | Read in English
SEARCHED, FOUND (4)
The suitcase is packed, expectations are high. Departing for the Balkans, in search of music, images and stories of melancholy in all its tones.
Where to start?
Digging in my memories, I come to a story from my childhood. There was a family party coming up and I needed new clothes. My mother took me to a real boutique. We tried on and tried on, and the doubt lingered between two dresses. I couldn’t decide, early choice stress…. The saleswoman liked the darkest dress better because the color matched the melancholic look in my eyes. I didn’t know what I was talking about but tasted the weight of her judgement and followed her choice.
The party was coming up and I waited in the garden for my parents to leave. They were late, I waited and turned around my axis in boredom. The light fabric of the dress fluttered and fluttered: anthracite, yellow, ecru… I went to climb the cherry tree, which I loved so much. But just then I got stuck on a branch, a tear in the delicate fabric.
I told my parents nothing. I was sad and ashamed. I spent the whole afternoon fraying at the dress, hoping for recovery.
Meanwhile, I no longer climb trees, I try to make my own choices as best as I can and I sometimes get into a melancholic mood. I could say a lot or very little about it, but I am sure it has something to do with tears…
GEZOCHT, GEVONDEN (4)
De koffer is gepakt, de verwachtingen zijn hooggespannen. Vertrekkend richting Balkan, op zoek naar muziek, beelden en verhalen over melancholie in al zijn toonaarden.
Waar te beginnen?
Gravend in de herinneringen kom ik bij een verhaal uit mijn kindertijd. Er zat een familiefeest aan te komen en ik was aan nieuwe kleren toe. Mijn moeder nam me mee naar een echte boetiek. Er werd gepast en gekeurd, de twijfel bleef hangen tussen twee kleedjes. Ik geraakte er niet uit, vroege keuzestress…. De verkoopster vond het donkerste jurkje beter omdat de kleur zo mooi paste bij de melancholisch blik in mijn ogen. Ik wist niet waar ik het had maar proefde het gewicht van haar oordeel en volgde haar keuze.
Het feest kwam eraan en ik wachtte in de tuin op mijn ouders om te vertrekken. Ze waren laat, ik wachtte en draaide verveeld rond mijn as. De lichte stof van het kleedje bolde telkens op: antraciet, geel, ecru… Ik ging nog even in de kersenboom klimmen, daar hield ik zo van. Maar juist die keer bleef ik hangen aan een tak , een scheur in het frêle stofje.
Tegen mijn ouders vertelde ik niets. Ik was verdrietig en schaamde me. De hele middag bleef ik aan het kleedje rafelen, hopend op herstel.
Intussen klim ik niet meer in bomen, probeer zo goed en zo kwaad als het gaat mijn eigen keuzes te maken en overvalt mij al eens een melancholische bui. Ik zou er veel of juist heel weinig over kunnen zeggen maar ik weet wel zeker dat het iets met scheurtjes te maken heeft…
- Katelijne Béatse
- Ghent (Belgium)
